Olmadık Beklentiler
Bekliyoruz. Sabit bir “ben” inşa etmeyi, “sarsılmaz” kabul ettiğimiz özelliklerimize birebir uyum gösterebilecek sabit bir “o” ile tanışmayı, bir birliktelik kurmayı. Bekliyoruz bizim yaşadığımız gibi yaşasın, algılasın herkes olayları, durumları, bizim hevesimize hevesle, aşkımıza aşkla, öfkelendiğimiz durumlara aynı öfkeyle karşılık versin istiyoruz. Olmuyor kırılıyoruz.
En başta o sabit sandığımız ben’den uzaklaşıyoruz. “Ben böyle bir insan değildim” açıklamaları yapmaya başlıyoruz sağa sola. Güvende hissettiğimiz halimizden bizi uzaklaştıran şeyler, durumlar oluyor ve kontrolü yitiriyoruz. O sarsılmaz olmasını umduğumuz, o en çok sevdiğimiz “ben”e geri dönmeye çabalıyoruz ama bulamıyoruz, sesini duyamıyoruz.
Dağılıyoruz çünkü sabit sandığımız özelliklerimize, huylarımıza uyduğunu düşündüğümüz kişi bambaşka olup çıkıyor ama bilemiyoruz tabi o mu bu derece değişti yoksa biz mi “bizden” uzaklaştık da uyumsuzlukla böylesine ağır bir biçimde yüzleştik, yaşadıklarımıza farklı bir “ben” in gözleriyle baktık da o yüzden mi bulandı doğru bildiğimiz her ne varsa.
Soluyoruz belki yavaşça, hevesimize karşılık gelmediği anlarda, bizim hayatımızda önemi yadsınamaz durumlara verilen basit tepkiler karşısında, haksızlığa uğramışlığın öfkesini yaşarken biz, hayatımızdaki diğer kişilerin umarsız, “boş ver, geçer” havasında sarf ettiği sözler, tavırlar karşısında.
Duruluruz belki kabullendiğimizde her şeyi. Yetindiğimizde yalnızca kendi neşemizle, öfkemizle, hevesimizle ve beklemediğimizde belki de belli tepkileri, ilgileri, sevilmekten, güvenebilmekten yana bir kesinliği, bir emin olma halini.
Gerçekten yaşamaya başlarız belki sadece ve sadece kendimiz için sevinebilmeyi öğrenebildiğimizde, sadece ve sadece başımıza gelenlere olduğu haliyle, en saf bir biçimde, teselli beklemeksizin üzülebildiğimizde, sadece ve sadece yaşayabildiğimizde duygularımızı bir başkasına da hissettirme kaygısı, telaşı, hevesi olmaksızın. Yaşamaya başlarız belki fark ettiğimizde, kendimizi figüran konumuna ittiğimiz şu hayata aslında kendi hikayemizin başrolü olarak geldiğimizi.